The Sound of Silence

Communiceren zonder te praten, een hele uitdaging.

Mijn stille periode is alweer ruim een week voorbij, maar ik wil het onderwerp van stilte graag nog belichten..Een week van absolute stilte vergt vooral een gedegen voorbereiding.. Niet mogen praten maakt bijna alle contact met de wereld lastig. Behalve dan natuurlijk digitaal contact. Mensen niet gedag kunnen zeggen, bedanken bij de kassa, niet ‘Stop!’ kunnen roepen als er onverhoeds een auto de hoek om komt. En zo zijn er talloze voorbeelden en situaties die onhandig worden als je geen geluid mag maken.. Uiteraard zijn niet alle situaties te vermijden, maar ook dat vergt voorbereiding. Waar ik in mijn stille week niet goed was voorbereid, kwam ik in ongemakkelijke situaties terecht. Waar ik wel was voorbereid en mij prima kon schikken in mijn lot, daar werden anderen ongemakkelijk. Ook voor de andere mens is het vreemd.

Praktisch

Zorg voor boodschappen in huis als je alleen bent. Moet je toch de deur uit voor iets praktisch, zorg dan dat je briefjes hebt geschreven waarmee je kunt voldoen aan de sociaal wenselijke gedragingen.. Denk aan: Bedankt, Alstublieft, Hallo, Tot ziens.. Ik heb al meerdere keren een week stemrust gehouden. Na een overbelaste periode van griep en toch doorwerken wil dat wel eens nodig zijn. De stembanden zijn dan geïrriteerd en wat gezwollen. Rust is dan de beste remedie. Wat mij de laatste keer vooral opviel is hoeveel je gaat compenseren met je mimiek. Overdreven lachen of bij verbazing de handen langs je wangen leggen en grote ogen opzetten. Redelijk absurd dus. Ik voelde mij soms net een mimespeler met zo’n zwart-wit pakje aan en met een bolhoedje op mijn hoofd. Ik draag ook nog weleens rode lipstick.

Kinderen

Hoe lukt het om niet te praten met 3 kinderen die de hele dag ‘mama, mama, mama’ roepen?. Ik weet niet meer waar ik het had gelezen of wie mij de tip gaf, maar ik kreeg het advies om twee buttons te gebruiken. Een rode voor wanneer ik niet mocht spreken en een blauwe met een fluitend vogeltje voor de periode dat ik weer wel mocht spreken, maar niet te vaak.

Op de dag van de stemoperatie gingen de kinderen logeren. Op de vrijdag daarna zou Manlief met de kids een week op vakantie gaan. Ik zou dus de hele stille week zonder kinderen zijn en de dagen dat ik weer mocht beginnen met praten kon ik dat in mijn eigen tempo weer ontdekken.. De dag voordat ik werd geopereerd heb ik het buttonsysteempje uitgelegd aan de kinderen.. Tegen de kleinste van 3 zei ik voor het slapen gaan nog eens: ‘Dus, als mama geopereerd is, dan draag ik de rode button en mag ik niet praten’. Hij zei: ‘Ja, maar dan doe je toch gewoon de blauwe op! Dan mag je weer praten!’ Tsja, slim, maar wel het bewijs, dat een weekje zonder kinderen de beste oplossing was. Veel begrip voor die situatie kan een kind van 3 niet opbrengen.

Partner of huisgenoot

Vraag de ander mild met je te zijn. Degene die wel kan praten heeft altijd het laatste woord en dat is redelijk frustrerend.. Het vergt inspanning van de wel-sprekende om continue stil te staan bij het feit dat de ander niet kan reageren. Natuurlijk kun je  wel op papier reageren,  maar dat gaat langzaam. Probeer maar eens ruzie te maken met pen en papier. Ik heb het gedaan.

Hier een paar papier-opmerkingen als reactie op mijn partner:. ‘Kan ‘ie nu weg!’ (Vermoedelijk ging dit over een telefoon die gebruikt werd tijdens het eten); ‘Wat heb ik daar dan aan!’ (Geen idee waar dit over ging). ‘Je moet het wel zeggen!’ (Manlief gaf het op en liep mompelend weg met de boodschap de kwestie te laten rusten). ‘Je moet dit niet doen. Jij hebt nu altijd het laatste woord en ik kan niks terugzeggen!

Als je ooit een week moet stilhouden, bewaar deze conversaties dan. Je zult er later nog om lachen.. Er staan ook nog mildere zinnen tussen mijn conversaties als: ‘Weet jij waar de bloemzaadjes zijn?’

Opvallend vond ik ook hoe conversaties worden teruggedrongen tot praktische vragen en meldingen. Niet echt heel gezellig.

Onveilig voelen

In het dorp waar ik woon zijn regelmatig inbraakgolven. Mijn fiets was in een paar weken al twee keer gestolen. Manlief zou een week weggaan en ik voelde me niet veilig. Als er iemand zou inbreken en ik kon geen alarm slaan met mijn stem, wat moest ik dan doen? Ik kreeg een WK-toeter van een leerling. Geen vuvuzela, want daar moest ik krachtig doorheen blazen en dat is dan niet goed voor de stembanden. Maar, zo een met een gaspompje. Zo’n keiharde.. Hoe hard dat ding zou klinken in eigen huis wist ik niet. Op de eerste avond alleen draaide ik het gaspompje eraan en deed ik een kleine test. Ik werd achterover geblazen. Dit zou werken in tijden van nood. Het ding stond naast mijn slaapkamerraam en ik had de buren geinstrueerd, dat wanneer ze dit ding zouden horen, er een dame in nood was. Ook hebben de buren een telefoon in de slaapkamer en als ik zou bellen in de nacht en er zou niets gezegd worden, dan zouden ze gelijk weten dat ik het was.. Ook hadden we een alarmsysteem geïnstalleerd (met de nodige irritaties op papier), maar de eerste avond dat ik het aanzette sprong de kat op de kasten. Dat ding zou op die manier de hele nacht afgaan en de WK-toeter zou het hele dorp wakker houden. Het alarmsysteem bleef ongebruikt.. Ongemakkelijke, maar ook leuke situaties

Een ongemakkelijke situatie was toen de postbezorger kwam met een pakje. Ik zat in de tuin te lezen, Manlief was binnen. Je kan niets zeggen en wilt zo graag beleefd zijn. De man kwam de tuin in en ik rende naar binnen op zoek naar Manlief die mij uit deze ongemakkelijke situatie zou redden. De postbezorger stond een beetje beduusd in de tuin. Waar was de vrouw des huizes gebleven?

Het is grappig om te zien hoe verschillend mensen reageren op iemand die niet mag praten. Er zijn mensen die ook stoppen met praten. Er zijn mensen die je niet meer aankijken. Er zijn mensen die heel hard terug gaan praten. Er zijn mensen die gaan fluisteren. Allemaal gedragingen vanuit een bepaalde invulling betreffende de situatie. Nooit slecht bedoeld. Men lijkt het een ontzettende opgave als ze weten, dat je niet mag praten. ‘O, dat zou ik nooit kunnen!’, is een standaard reactie.

Een leuke en schattige situatie was die met een andere postbode. De aardige man stond aan de deur, ook met een pakje. ‘Mogge!’ Ik had het briefje in mijn broekzak zitten waarop stond dat ik niet mocht praten, wegens een stemoperatie. Hij begint te fluisteren: ‘Zeg maar niets’. Hij kijkt me niet meer aan. Dat lijkt in deze situatie te intiem. Hij zegt me fluisterend gedag.

Tot de volgende blog!

Esther