Ben jij bereid te falen?

Dit kan natuurlijk overkomen als een vreemde vraag. Falen? We willen toch juist dat alles lukt? We willen slagen!

Over slagen gesproken, mijn oudste dochter is deze week begonnen met de landelijke examens Havo. Zij is uiteraard niet bereid te falen. Garanties heeft ze nog niet, maar falen? Nee, liever niet. Trouwens, zelf hoop ik ook niet dat ze faalt. Slagen dus!Nou, daar gaan we al. Welk nut heeft mijn bovenstaande vraag dan? Mijns inziens heeft de bereidheid om te falen, om iets te laten mislukken, heel veel nut. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat we niet ergens aan beginnen om graag te falen. We beginnen aan iets om het vervolgens af te ronden tot een goed einde, een mooie ontwikkeling, een pluim, de kers op de taart. En soms moet dat ook. Om de duurlopen Jolanda Linkschoten aan te halen: De tijd van voorbereiden is voorbij.Maar ja, we weten helemaal niet hoe we het proces dat we starten zullen gaan doormaken. We weten helemaal niet welke uitdagingen daarbij komen kijken. We weten helemaal niet of we onszelf gaan saboteren of onze eigen geweldige coach zullen zijn die jouw eigen ‘ikje’ met liefde, masserende woorden en liefdevolle schopjes onder de kont naar de top brengt. Nou, als ik dit zo typ (en ik bedenk mijn woorden niet van tevoren), dan weet ik tot welke categorie ikzelf behoor. Ik wil je geen woorden in de mond leggen, maar ik denk niet dat ik veel zal verschillen van de meesten van jullie. Zelf ben ik best heel beroerd bereid te falen. En, dat zie ik ook bij zangstudenten. Je kunt het bijvoorbeeld al herkennen aan de frons tussen de ogen. Op de weg naar boven tijdens het zingen van een lijn…daar zie je het vaak gebeuren. De saboteur laat van zich horen. Die saboteur komt namelijk in de verschijning van een rimpel tussen de ogen. Of, het samenknijpen van een vuist in een gebied waar uitdaging ligt. Of, het hoofd richting de schouder trekken. Of, of, of. Of, je hoort het in de klank. Dan laat de saboteur zich in de innerlijke spieren gelden. Het leed is dan geschied. Want, wat doet een saboteur? Die is erop uit het jou eens even lekker moeilijk te maken. Die gooit roet in het eten.

Deze week gebeurde dit ook bij een student tijdens de zangles. Haar klank was niet optimaal en er was een struggle.  Wat mij een beetje verraste. Zij had namelijk de afgelopen tijd een sprong gemaakt. Maar heej, dit had ik kunnen zien aankomen. We gaan toch allemaal na een grote stap vooruit weer even terug? En waarom? Omdat diezelfde saboteur in het next level gewoon weer even meedoet! Jaren geleden heb ik er zelfs een lied over geschreven. Het heette ‘It’s One Step Forward And Two Steps Back’. Wellicht overbodig uit te leggen, maar het gezegde is eigenlijk: Twee stappen vooruit en een stap terug. Doordenkertje… Goed. Ik zag het gebeuren en je kunt het horen in de klank. Ik vroeg haar; Heb je de wil om het te laten mislukken? De wil? Vroeg zij. Ja, heb je de wil het te laten mislukken? Ben je bereid minder hard te werken en gewoon te zien waar deze oefening je gaat brengen? Is het mogelijk dat het je dan meer brengt? Zou het kunnen dat je dan beter gaat klinken? Dat je de weg vrijmaakt naar boven? Nou, die wil had ze wel. Een mentale benadering binnen het zingen. Op het moment dat je je voorhoofd fronst, je vuist balt, je nek naar je oren trekt, dan ben je bezig met de boodschap NEE. NEE, dit gaat niet lukken. NEE, ik haal die toon niet. NEE, dit is niet hoe het zou moeten klinken. NEE, lukt niet, kan niet, gaat niet. Een wijze dame zei mij ooit dat het lichaam het woord NEE niet kent. NEE is namelijk geen boodschap. NEE is een doodlopende weg.

Waar zit jouw JA? Waar zit jouw vriendelijkheid tijdens het doen van iets moeilijks? Waar zit jouw positieve vraag? Kun je een andere balans pakken? De bereidheid te mislukken geeft ruimte. Ruimte voor groei. Met die ruimte kom je verder en geef je die saboteur een vriendelijke tik voor zijn kop. Het jezelf gunnen van die ruimte geeft meer ontspanning tijdens datgene wat een uitdaging voor je is. En wat nou zo leuk was? De student was zichzelf direct bewust van haar sabotage en wat dat betekende voor de constrictie met haar spieren, de vernauwing in haar keel. Ze ging dus gewoon gelijk beter klinken. En dat is wat de ruimte doet en geeft.

Je uiterste best doen is niet altijd het beste wat je kunt doen.

Esther