Tranen
In een zangles wordt er sporadisch weleens gehuild. Nee, niet door mij gelukkig, maar door de student. Mijn lessen zijn blij en praktisch ingericht, maar soms neemt het leven in dat uur een onverwachte wending. Zoals ook kan gebeuren tijdens een uurtje met een vriendin of familielid. Dit kan gebeuren door het aantikken van een emotioneel gebied waarin je terechtkomt door het zingen van een bepaalde toon die uiting blijkt te geven aan een gevoel. Dit kan gebeuren door het bevrijden van emoties wanneer je een tekst zingt die jou raakt of het doorleven van de emotie van het lied. Dit kan gebeuren door weerstand wanneer het gewoon even niet lukt omdat de persoon in kwestie last heeft van een te hoge graad van perfectionisme. Dit kan komen gebeuren door twee nachten slecht slapen en een tikkeltje labiel zijn.
Tranen van geluk, tranen van frustratie, tranen van opluchting, tranen van uitputting, tranen van verdriet. We kennen ze allemaal. Niets menselijks is ons vreemd. Mijns inziens zijn alle soorten tranen verbonden met pijn. In de breedste, lichtste en zwaarste vormen. Pijn die gaat komen, pijn die is geweest, pijn waar je bang voor bent. En nogmaals, in zwaardere en lichtere vormen. Niet alle pijn is dezelfde.
Vandaag waren er ineens even tranen. Tranen van overwinning en opluchting. Met de betreffende nieuwe leerling was ik bezig met betere sluiting van de stemplooien. Zij zingt repertoire waarin bijna continue met lekker wat power (in het lastige overgangsgebied borst/kop) wordt gezongen. Daarvoor moeten de stemplooien goed kunnen sluiten en is draagkracht wenselijk om lied na lied te kunnen zingen. In het verleden heeft zij altijd geleerd dat je de stem op die manier niet mocht gebruiken. Glottisslag (abrupte aanzet zoals je ook gebruikt in de woorden àppel’, ‘`aan’, ècht, òns) vermijden en niet te luid. Na 45 minuten oefeningen en daarna doorwerken aan het nummer (wat goed ging en zij het gewenste geluid kon reproduceren) waren daar ineens de tranen. Tranen van overwinning en opluchting. Want, als ze dit kan dan gaat ze door haar repertoire heen fietsen! Een heerlijk moment. Zo een waar je dag niet meer stuk van kan gaan. En de mijne ook niet. Toch, ook dit zijn blije tranen van pijn. Dit had dus ook eerder gekund, met de juiste aansturing. Maar heej, de dag kon echt niet meer stuk!
En ik, ik pinkte een klein traantje mee.
Esther