Recovery from zero up to…?

Mijn vijfde bericht over mijn ervaringen na het verwijderen van een cyste uit de stemband.

Op dit moment ben ik niet onverdeeld blij en dat zal mijn bericht kleuren. Dus, als je zin hebt om te lachen… Nu even niet. Het is 2,5 maand geleden, dat ik ben geopereerd. Ik had een ‘goede’ start. De spreekstem kwam er redelijk uit na de operatie en een week niet praten en dat ging opwaarts. Op dit moment heb ik het gevoel, dat ik blijf steken. Ik heb ook winsten, hoor. Dus wat dit gevoel is, daar ben ik nog niet helemaal uit. Dat komt wel tijdens het schrijven. Wat nu het meest moeilijk is, is dat ik ongeveer op het niveau zit van voor de operatie. Toen ik als zangeres ‘functioneerde’ met een cyste in de stemband. Dat leven als zangeres bestond uit balansen, balansen en balansen. Na een paar minuten inspanning was de stem aangedaan en moest ik weer stemrust houden of toch doorgaan met zingen, omdat de situatie daar naar was. En dan met de zorg, dat ik mijn stem aan het overbelasten was.En dat is eigenlijk precies waar ik nu weer zit. En ik ben het zat. Ik ga door, hoor. Ik geef niet op. Mijn stem heeft al veel terug sinds de operatie. Ik heb weer klanken die ik herken van lang geleden.

Ik heb een krachtige laagte en tijdens het stofzuigen (daar kom ik op terug in een ander bericht) zing ik heldere klassieke passages. Als ik start met een nummer van Whitney Houston, dan zou je never nooit denken, dat ik in een herstel zit, maar dat ik er al ben. Totdat…totdat ik aankom bij g midden. Mijn stem verzwakt en mijn geest ook. En terwijl ik dit zo opschrijf besef ik mij, dat dat het grootste gevaar is. Dat die stem daar zwak is, dat heeft niets met mijn geest te maken. Er is daar een plek in de stemband die moet revalideren, die reactief is op de stemband die nog stijf is door het litteken. Voor de operatie gaf die plek hetzelfde probleem vanwege de cyste die in de weg zat. Het gevaar is, dat op die plek mijn ongeduld zit. Zodra ik daar aankom begin ik te balen, hoor ik wat er ALLEMAAL nog niet goed gaat, dat ik daar mijn prachtige kenmerkende middenvolume kwijt ben en het allerbelangrijkste, dat daar het gebied zit waar ik mijn emoties het beste kwijt kan. En nu dus niet. Al heel lang niet. Ik mis het. Ik mis het gebied waar mijn hart zich kan uiten en waar het intense geluid van mijn stem als een perpetuum mobile mijn emotionele wereld weer prikkelt en ook die van toehoorders. Mijn emotionele scala kan zijn ei niet kwijt. En terwijl ik dat opschrijf begint mijn hart harder te kloppen, niet van blijdschap maar van heimwee. De geest van de zanger is getraind op presteren, zoals de geest van iedere topsporter. Het is daarom heel moeilijk te accepteren, dat de stem niet functioneert zoals ik wens. Ik weet, dat het herstel lang duurt en dat ik daar de tijd voor mag nemen en geen verwachtingen hoef te hebben die nu buiten mijn kunnen liggen, maar ik ben gewend mijn stem van boven naar beneden en van links naar rechts te sturen. En het gaat niet. Het ligt letterlijk buiten mijn bereik. Daarnaast kan ik natuurlijk niet stoppen met plannen maken. Tijdens het maken van plannen vergeet ik, dat ik van mijn repertoire nog niet alles kan zingen. Dus, ik hang gezellig aan de telefoon om optredens te plannen, repetities te regelen en vergeet op dat moment echt, dat ik aan het herstellen ben. Dat komt dan weer later en dan slaat lichtelijk de paniek toe. Oh jee, kan ik het waarmaken komend najaar?

4 weken na de operatie heeft de arts de stembanden weer bekeken. Na 3 seconden kijken naar het beeld zette hij het beeldscherm weer uit en riep vol enthousiasme: ‘Dat komt helemaal goed!’ Hij schonk nog net geen borrel in om het te vieren. Ik zag een groot litteken, dat een derde van mijn stemband bestrijkt en ik was alleen maar bezig met de denkbeeldige millimiter vooruitgang per dag, op de 100 kilometer die ik heb te gaan. Het is een proces waarin je alleen staat. En ik moet oppassen voor cynisme. Ja, ik mag ten alle tijden een afspraak maken voor een check en ja ik krijg begeleiding in logopedie. Maar niemand is erbij als ik mijn oefeningen doe en uit frustratie mijn vuisten op de pianotoetsen sla en zeg, dat ik ‘Er geen reet meer aan vind!’ Of wanneer ik mij verslik in mijn appel en vervolgens de hele dag een hese stem heb. Ooit zei een KNO arts tegen mij, dat zingen een topsport is en dat een voetballer ook alle zorg krijgt als hij wat aan zijn knie mankeert. Mooie woorden en waar. Toch, als diezelfde voetballer aanklopt bij zijn arts weet ik zeker dat hij veel betere zorg krijgt dan ik. Er zal een masseur dagelijks klaarstaan om de spanning uit zijn been te kneden. Hij zal iedere dag individuele aandacht krijgen van een revalidatiearts, na die knie-operatie. Hij zal een sportpsycholoog toegewezen krijgen om positief te blijven in het lange proces naar zijn komende wedstrijden. En net zo belangrijk, hij zal er geen cent armer van worden. Als zelfstandig zangeres heeft het meestal geen zin om je te verzekeren tegen dit soort ongevallen, met de simpele reden, dat veel kunstenaars dat niet kunnen betalen. En, pas op…ik word nu erg cynisch. Er zijn mensen die zeggen, dat ik zelf voor dit vak heb gekozen en dat ik dat risico zelf moet dragen. Goh, hoe zit het dan met het feit, dat ik alles netjes opgeef aan de belastingdienst en mee betaal aan de zorg voor mijn mede-Nederlanders? En dan dus ook voor heel veel mensen die dat makkelijk zelf kunnen betalen? Of, om maar een voorbeeld te geven. Hoe vaak heb ik niet opgetreden voor niks of voor heel weinig, voor mensen die zich een avondje uit makkelijk konden veroorloven. Want ja, ‘De entree willen we laagdrempelig houden’, werd er dan gezegd. Goh, ik geloof dat het tijd wordt voor een andere mindset voor de komende periode.

Ik ga twee dingen doen. 1. Als ik mijn stem train, dan zal ik mijn geluid omarmen. Ik zal mijn grens respecteren en weten, dat de volgende millimeter eraan komt. Ik zal ten alle tijden voelen, dat ik doe wat ik aan kan. Ik noem dit het Nieuwe Zingen. De juiste versnelling tijdens het gedraaide toerental. 2. Ik zal positief zijn over het nu en over de komende periode waarin ik weer zal optreden. Want dat zal ik. Dus, mocht er een opdrachtgever zijn, die dit toevallig heeft gelezen… 

Tot de volgende blog!

Esther